«دیزباد وطن ماست»- شاید در صد سال گذشته دیزبادی ها کمتر برای خرید مایحتاج ساختمانی خودشان نیاز به خارج از روستا پیدا می کردند، چراکه همه چیز در دیزباد مهیا بود.
چوب و سنگ و گل برای ساخت بنایی مستحکم و گرم تنها ابزارهایی بودند که دیزبادی ها در اختیار داشتند. دیزباد ماهیت خودکفایی خودش را از دست داد. امروز دیگر نیازی به چوب نیست. چوب جایگزین خوب و مطمئنی به نام تیرآهن دارد. اما چوب همچنان یکی از صنایعی است که در دیزباد مورد توجه قرار می گیرد.
من احساس می کنم که مردم دیزباد امروز نیازی به این صنعت ندارند، چراکه این صنعت چیزی جز فنای طبیعت را به ارمغان نمی آورد. و چرا اکنون که می توانیم با گیلاس و میوه های دیگر در دیزباد در آمدهای خوبی داشته باشیم، درختان سر به فلک کشیده و زیبای سپیدار را در دیزباد قطع کنیم؟
دیزباد قطعا می تواند با تکیه بر محصولات باغی اش بسیار زیباتر و دوست داشتنی تر از زمانی باشد که درختانش قطع می شوند. البته من منظورم صاحب این عکس نیست. اما حقیقتا بیاییم و با طبیعت دیزباد مهربان تر باشیم تا در آینده دیزبادی زیباتر از همیشه را به نسل بعد هدیه کنیم.